பார்வை இழந்தோருக்காக வாசித்தல்

ஒரே ஒரு முறை செய்திருக்கிறேன். ஏதோ ஒரு சேவை நிறுவனம் (ஸாய் ஸ்ம்ருதி என்று நினைக்கிறேன், நினைவில்லை) டி. நகரில் ஒரு பள்ளியில் நடத்துவதாக நாளிதழில் விளம்பரம் வந்திருந்தது.
சனிக்கிழமையாக இருந்ததாலும், அப்போது வேறு கமிட்மெண்ட்ஸ் இல்லாததாலும் ஆர்வத்துடன் சென்றேன்.

ஒரு கூடம் நிறைய மாணவர்கள். பல்வேறு கல்லூரிகள், துறைகளில் படிப்பவர்கள். அங்கங்கு சிலர் புத்தகத்தை வைத்துக் கொண்டு ஒருவருக்கு ஒருவராகவோ ஒரு குழுவுக்கு ஒருவராகவோ வாசித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

நிர்வாகி ஒருவர் வந்து முகமன் கூறி என்னை அழைத்துச் சென்றார். இளங்கலை தமிழ் பயிலும் மூன்று மாணவிகளுக்கு வாசிக்கும் படி சொன்னார். புத்தகத்தை வாங்கி வாசிக்கத் தொடங்கினேன். முதலில் சற்றுத் தயக்கமாக இருந்தது. ”திரும்பத் திரும்ப வாசிக்க வேண்டுமா” என்று கேட்டேன். அவர்களோ, “நீங்க பாட்டுக்குப் படிங்க அக்கா; வேணும்னா நாங்க சொல்றோம்.” என்றனர். மேலும் அவர்கள் ஏற்கனவே படித்தது தான் என்றும் தேர்வுக்கு முன் மறுவாசிப்பு செய்வதாகவும் சொன்னார்கள்.

இரண்டரை மணி நேரம் படித்திருப்பேன். அதற்குள் என்னிடம் மிகவும் நெருங்கி விட்டனர். நான் தெளிவாகவும், அவர்களுக்கு வேண்டியது போலவும் வாசித்ததாகச் சொன்னார்கள் . அவர்களின் அந்த வார்த்தைகள் எனக்கு அதுவரை அனுபவித்தறியா மனநிறைவைத் தந்தது. பள்ளி நாட்களில் பேச்சுப் போட்டிகளில் நான் தவற விட்ட பரிசுகள் எல்லாம் ஒன்றாய்க் கிடைத்தது போல் இருந்தது.
வீட்டுக்குத் திரும்பிப் போக எனக்குச் சுலபமான வழியும் கூடச் சொன்னார்கள்.
அடிக்கடி வரவேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். ஆனால் அதற்குப் பின் ஏனோ அழைப்பு வந்தும் செல்ல முடியவில்லை. அந்தச் சிறுமிகளின் நட்பையும் தவறவிட்டு விட்டேன்.

பாடப்புத்தகங்கள் என்றில்லை, நாம் படித்து மகிழும் எத்தனை புத்தகங்கள் பார்வையற்றோருக்கு வாய்க்கும்? ப்ரெயிலில் மிக முக்கியமான புத்தகங்கள் வருவதே அரிது தான். புத்தகம் வாசிப்பு என்பதே அகக்கண்களுக்காகத் தானே? அது இருக்கும் யாருக்குமே அந்த அனுபவம் மறுக்கப் படக்கூடாதல்லவா?

அது மட்டுமல்ல நாம் ரசித்த புத்தகத்தைப் பிறரும் ரசிக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படும் நம் மனதுக்கும் இது நிறைவாக இருக்குமே?
ஏற்கனவே செய்து கொண்டிருப்பவர்கள், விருப்பமுள்ளவர்கள் வழிகாட்டினால் தொடரலாம் என்று மிகவும் விரும்புகிறேன்.