இன்னொரு ஆட்டோகிராஃப்

"ஹலோ! என் பெயர் செல்வி. சென்னையில் ஒரு அட்வர்டைசிங் கம்பெனியில வேலை பார்க்கறேன். எனக்குக் கல்யாணம். அதுக்கு எனக்குத் தெரிஞ்சவங்க, எனக்குப் பிடிச்சவங்க எல்லாருக்கும் பத்திரிகை கொடுக்கணும். அதான் பாண்டியன் எக்ஸ்ப்ரஸ்ல போயிட்டு இருக்கேன்.”

அடுத்த காட்சி.
செல்வி - ட்.ஷர்டும் ஜீன்ஸும் அணிந்து வயல் வரப்புகளை ரசித்தபடி சைக்கிள் ஓட்டிச் செல்கிறாள்.
பின்னணியில் “ஞாபகம் வருதே..ஞாபகம் வருதே...”ஆற்றங்கரையருகே அந்த சிமெண்ட் திண்டின் அருகே வருகையில் ஃப்ளாஷ் பாக்கில் ஒரு பதினான்கு வயதுச் சிறுவன் சிரித்தபடி புத்தகப்பையோடு வருவதை நினைத்துப்
பார்த்துச் சிரிக்கிறாள்.
கட்!
ரசிக்க முடியல இல்ல?

அடுத்து கேரளாவுக்கு ஒரு படகில் பயணப்படுகிறாள். முகம் இறுகுகிறது. நினைவுகள் பின்னோக்கி....
தூக்கிக் கட்டிய வேட்டியும், வெள்ளைச் சட்டையுமாக நாயர் லக்‌ஷ்மணனுடனான தனது காதலை ஓட்டிப் பார்க்கிறாள். அது தோல்வியடைந்ததும் அவள் மனம் நொறுங்கி ஊர் திரும்புவதும் அடுத்த ஒரு மணி நேரத்துக்குக் காட்சிகளாக...
சகிக்க முடியல இல்ல?

பின்பு சென்னையில் ஒரு பெரிய விளம்பரக் கம்பெனியில் சேருகிறாள். அங்கு திவாகர் என்னும் இனிய நண்பன் அவளுக்கு எல்லா வகையிலும் உதவிகள் செய்கிறான். தனது தாயின் மரணத்தைக் கூட மறைத்து விட்டு அவள் புகழ் பெற வேண்டும் என்று அவளுடன் மும்பைக்குச் செல்கிறான். தனது ”தோழி” வாழ்க்கையில் ஜெயிக்க வேண்டும் என்று பாடுபடுகிறான்.
செல்வி அவனை நினைத்து நெகிழ்வாகப் பேசுகிறாள் தனது தோழியிடம்.
மனதில் ஒட்டவே இல்லை இல்ல?

ஆம்! ஆட்டோகிராஃப் எனக்கு மிகவும் பிடித்த படம். பல வகைகளில் தமிழ்
சினிமாவின் அழுக்கு ஃபார்முலாக்களை உடைத்தெறிந்து, கண்ணியமான காட்சிகள் மட்டுமே கொண்டு வெற்றி பெற முடியும் என்று நிரூபித்த படம்.

ஆனால் அதுவும் கூட ஒரு ஆணின் வெற்றிக்குப் பின்னால் மட்டுமே ஒரு பெண் - அல்லது பல பெண்கள் என்ற பழைய சகதியில் சிக்குண்ட படம் தான். சரி விடுங்கள் அந்தப் படத்தைப் பற்றிய விமர்சனம் அல்ல நான் செய்ய எண்ணியது.

ஒரு பெண்ணின் ஆட்டோகிராஃபை அறிந்து கொள்ள நம் எத்தனை பேருக்கு
விருப்பம், அல்லது தைரியம் இருக்கிறது?

சிறந்த பதிவுகள் எழுதி வரும் இளம் பதிவரொருவர் (பெயர் கூற விருப்பமில்ல) சிகரெட், மது, மாது தனக்கு இன்றியமையாத விஷயங்கள் என்று எழுதுகிறார். என்னால் இதை ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை. ரொம்ப ரொம்ப வருத்தமாக இருக்கிறது.

இது ஒரு பெருமை என்றோ அல்லது ஒரு சராசரி மனிதனின் சாதாரண தேவைகள் தானே, இதற்கு ஏன் இவ்வளவு ஆர்ப்பாட்டம் என்றோ சத்தியமாக நினைக்க முடியவில்லை.

இதற்காகப் போட்டி போட்டுக் கொண்டு பெண்களும் இப்படியெல்லாம் பேசினால் என்ன என்று நான் சொல்ல வரவில்லை. அவ்வளவு கீழ்த்தரமாக பெண்கள் எப்போதும் இறங்க மாட்டார்கள். ஆனால் அந்தத் தைரியம் ஆண்களுக்கு எப்படி வரலாம்? அதை அவர்கள் தங்கள் பலவீனங்களுக்குச் சாதகமாக எப்படிப் பயன்படுத்தலாம்? இது துரோகம் இல்லையா?

ரொம்பப் பழைய கதைகளையும், எல்லோரும் அறிந்த ஏற்றுக் கொண்ட கசப்பான உண்மைகளைத் தான் பேசுகிறேன். தெரிகிறது. ஆனால் இனி வரும் காலத்துக்கு நம்பிக்கை அளிக்கக் கூடிய, ஆண் பெண் ஏற்றத் தாழ்வினிறி கருட்துப் பரிமாற்றங்கள் நடக்கும் பதிவுலகத்தில், இலக்கியம் மட்டுமே படைக்கும் ஒரு பதிவரிடமிருந்து இப்படி எண்ணங்கள் வெளிப்படும் போது பயமாக இருக்கிறது. யாரை நம்புவது?நான் எழுதுவது எனக்காக இல்லை. என் மகளுக்காக, அமித்துவுக்காக, பப்புவுக்காக, உங்கள் மகள்களுக்காக...

நாம் முன்பு முல்லையின் பதிவில் சொன்னதையே சொல்கிறேன், எங்களை விடுங்கள். நாளை உங்கள் மகள்களும் பேத்திகளுமாவது சுதந்திரமான, பெண்ணை மதிக்கும் சமூகத்தில் வாழ வேண்டுமென்றால்... நாம் போக வேண்டியது ரொம்ப தூரமிருக்கிறது. இப்படிப்பட்ட சிந்தனைகள் (மது, மாது) நம்மை எங்கும் கொண்டு செல்லாது.

இல்லை, இன்னும் ஆயிரம் ஆண்டுகள் ஆனாலும் பெண்கள் நிலையில் பெரிய மாற்றங்களை எதிர்பார்க்கமுடியாது என்று நினைப்பீர்களானால்.. என்னை மன்னியுங்கள். எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது. அதைக் குலைத்து விடாதீர்கள்.

பின் குறிப்பு 12 Jun 09: என் பதிவில் ஒரு விஷயம் தெளிவாக இல்லை என்று உணர்கிறேன். மன்னிக்கவும்!

“மது, மாது” என்று பெண்ணையும் ஒரு போகப் பொருளாகப் பார்க்கும் அந்த சொற் பயன்பாட்டுக்குத் தான் வருந்தினேன். மற்றபடி மது அருந்துபவர்களெல்லாம் அயோக்கியர்கள் என்ற மனப்பான்மை எனக்கு அறவே கிடையாது.

Cheers!

தீபா