என் முதல் பாய்ஃப்ரென்ட்!

மணி ரிக்ஷா மேன்!

நான்கு வயது முதல் பத்து வயது வரை இவரது ரிக்ஷாவில் தான் பள்ளிக்குச் சென்றிருக்கிறேன். எட்டரை மணியாகி விட்டால் கணகணவென்று மணியடித்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு முன் வந்து நிற்பார். அப்போது தான் என் வாயில் அக்கா இட்லியை ஊட்டிக் கொண்டிருப்பார். இந்தப் பக்கம் அப்பாவோ மாமியோ காலில் ஷூவை மாட்டி விட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள். "லேட் ஆயிடுச்சு ரிக்ஷாமேன் திட்டப் போறார்" என்று சிடுசிடுத்துக் கொண்டிருப்பேன். (கடைக்குட்டியாகப் பிறந்ததால் சின்ன வயசில் செல்லம் கொடுத்துக் கெடுக்கப்பட்டிருந்தேன்.)

"வாம்மா வாயாடி மங்கம்மா" என்று என்னைத் தூக்கி ஏற்றி விட்டுப் பறப்பார் ரிக்ஷாமேன். எம்.ஜி.ஆரின் பரம பக்தரான அவர் கர்ண கடூரமாக "விவசாயி..." என்று பாட ஆரம்பிப்பார்.
அவ்வளவு தான் எங்கள் ஜமா ஒன்று சேர்ந்து கொண்டு அவரைக் கலாய்க்க ஆரம்பிக்கும்.பேச்சு மட்டுமல்ல; மற்ற ரிக்ஷாக்களை முந்திக் கொண்டு செல்ல வேண்டுமென்று அவர் முதுகில் சரமாரியாக அடிப்போம்.விய‌ர்வையில் ஊறித் திளைத்த‌ அவ‌ர் ச‌ட்டையின் ஈர‌ம் உள்ள‌ங்கையில் ப‌டிந்த‌தது நினைவுக்கு வ‌ருகிற‌து.

கறுப்பாக நல்ல உடற்கட்டோடு இருப்பார். அவர் முகம் களையாக இருக்கும். சிரிக்கும் போது தெரியும் அவரது வெள்ளைப் பற்களின் அழகு இப்போதும் நினைவில் இருக்கிறது.
பெரும்பாலும் சீட்டில் அம‌ர‌வே மாட்டார். பெல்லடிக்கும் முன் எங்களைப் பள்ளிக்குள் சேர்த்து விடவேண்டும் என்று மாங்கு மாங்கென்று நின்றபடியே சைக்கிள் பெட‌ல்க‌ளை மிதிப்பார்.

ஒரு பெண் அவர் சீட்டுக்குப் பின்புறம் இருக்கும் மரச்சீட்டில் (அதாவது ரிக்ஷாவின் மெயின் சீட்டுக்கு எதிர் சீட்டில்) நின்று கொண்டு அவரது தோளைப் பிடித்த படியே வரும். எல்லாவற்றையும் சமாளித்துக் கொண்டு மிகவும் பாதுகாப்பாகவே ஓட்டுவார்.எனக்கு மிகவும் பிடித்த இடம் டாப்!அதாவது மெயின் சீட்டுக்கு மெலே, பின்னம்பக்கம் பார்த்தவாறு, மடக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் ரிக்ஷாவின் டாப்புக்கு இடையில் காலை விட்டுக் கொண்டு உட்காருவது! காலையில் அங்கு உட்கார மாட்டேன். வீட்டில் பார்த்தால் திட்டுவார்கள். இப்போது நினைத்தால் பயமாக இருக்கிறது. ஆனால் ரிக்ஷாவின் மிதமான வேகம் ஆபத்துக்கு இடம் கொடுக்காது.

அடை ம‌ழையானாலும் ரிக்ஷா முழுதும் க‌வ‌ர் போட்டு எங்க‌ளை ந‌னையாம‌ல் அழைத்துச் செல்வார். (மழையில் பள்ளத்தில் மாட்டிக் கொண்டு அவர் ரிக்ஷாவை இழுக்கப் பாடுபட்டதெல்லாம் நினைவுக்கு வருகிறது.)

மேலும், எங்க‌ள் ப‌ள்ளிப் பிள்ளைக‌ளை அழைத்துக் கொண்டு ப‌க்க‌த்துப் ப‌ள்ளியிலும் அழைக்க‌ச் செல்வோம். அப்போது அங்கு காத்திருக்கும் நேர‌த்தில் ஐந்து பைசா ஆர‌ஞ்சு மிட்டாய்க‌ள் எல்லாருக்கும் வாங்கித் த‌ருவார். அத‌ற்காக‌ அவ‌ரைப் ப‌டாத‌ பாடு வேறு ப‌டுத்துவோம்.

இதையெல்லாம் எங்க‌ள் வீட்டில் சொல்ல‌வே மாட்டார். ஒரு நாள் நான் ப‌ள்ளி செல்லாத‌ போது குச்சி ஐஸ் வாங்கிக் கொடுத்த‌தாக‌ ம‌ற்ற‌ பிள்ளைக‌ள் என்னை வெறுப்பேற்றினார்க‌ள். "ரிக்ஷாமேன்! என‌க்கு..?" என்று அழுதேன். "வாங்கித் த‌ர்றேன்மா" என்று சொல்லிக் கொண்டே க‌டைசி வ‌ரை ஏமாற்றி விட்டார். என‌க்கு அடிக்க‌டி ச‌ளி ஜுர‌ம் வரும். வேண்டுமென்று தான் நான் இல்லாத‌ நாள் பார்த்து ஐஸ் வாங்கித் த‌ந்திருக்கிறாரோ என்று அப்புற‌ம் யோசித்தேன்.

லீவு நாட்களில் சம்பளம் வாங்க வீட்டுக்கு வருவார். அப்போது எனக்கு அவரைப் பார்த்து ஏகக் குஷியாகி விடும். அவர் அப்பாவிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது காலியாக இருக்கும் ரிக்ஷாவில் ஆசை தீர ஏறி விளையாடுவது, அவரது சீட்டில் அமர்ந்து கயிற்றில் கட்டப்பட்ட அந்த மணியை இழுத்து இழுத்து அடிப்பது என்று லூட்டியடிப்பேன்.

ரிக்ஷா ரிப்பேர் ஆன‌ நாட்க‌ளில் சைக்கிள் எடுத்துக் கொண்டு வந்து என்னை அழைத்துச் சென்றிருக்கிறார். மற்ற பிள்ளைகளின் வீட்டுக்கு முன்பே சென்று சொல்லி விடுவார். என்னை மட்டும் தான் சைக்கிளில் அழைத்துச் சென்றதாக ஞாபகம்.

சில‌ ச‌ம‌ய‌ம் அவ‌ருக்கு உட‌ம்பு முடியாத‌ போது அவ‌ர் ம‌னைவியைப் பள்ளிக்கு அனுப்பி வைப்பார். எங்க‌ள் புத்த‌க்ப் பைகளைச் சும‌ந்து கொண்டு வீட்டுக்குப் ப‌த்திர‌மாக‌ அழைத்து வ‌ர! இப்போது நினைத்தால் ரொம்பப் பெரிய விஷயமாக்த் தெரிகிறது. தொழிலாக‌ ம‌ட்டும் பார்க்காம‌ல் குழ‌ந்தைக‌ளான‌ எங்க‌ளை அக்கறையுடனும் அன்புடனும் நேசித்திருக்கிறார் என்று புரிகிறது. அவருக்கு எத்தனை குழந்தைகள் அவர்கள் எங்கு படித்தார்கள் என்பதெல்லாம் நினைவில் இல்லை. நினைக்கையில் கொஞ்சம் வருத்தமாக இருக்கிறது.

ரிக்ஷாவில் மோட்டர் பொருத்த வேண்டுமென்பது அவரது நெடுநாளைய ஆசை. அப்போது மோட்டார் ரிக்ஷாக்கள் கூடுதல் மவுசைப் பெற்றிருந்தன. (ரொம்ப பெடல் மிதிக்க வேண்டாம். வேகமாகவும் போகும்.) ஆனால் நான் பார்த்தவரை அவர் அதைச் செய்யவே இல்லை.

ஏழாவது முதல் என் தோழியுடன் நடந்தே செல்ல விரும்பியதால் ரிக்ஷா வேண்டாமென்று நானே சொல்லி விட்டேன்.
பின்பு சைக்கிளில் செல்லும் போது என்றாவது எதிரில் பார்த்தால் புன்னகைப்பார். "பாத்து ஓட்டும்மா.. வாயாடி மங்கம்மா" என்பார். சில ஆண்டுகள் வரை எதார்த்தமாக கண்களில் பட்டுக் கொண்டிருந்தவர் அப்புறம் என்னவானார் என்றே தெரியவில்லை.

மோட்டார் பொருத்தியிருப்பாரா அல்லது அந்த ரிக்ஷாவை விற்று ஆட்டோ வாங்கியிருப்பாரா? அவரது குழந்தைகளை ஒரு நாளாவது அந்த் ஆட்டோவில் ஏற்றிச் சென்றிருப்பாரா?