நகைப்புக்காக அல்ல!

கழுத்தை அடைத்து, கிட்டத் தட்ட துப்பட்டாவைப் போல் படர்ந்து இருக்கும் நெக்லஸ்கள், உடைந்த கைக்குப் போடப்படும் மாவுக்கட்டு சைஸில் கங்கணங்கள், அக்குபங்சர் செய்தது போல் காதில் துளி இடம் விடாமல் குத்தி அதில் வளையங்கள் என்று நகைக்கடை விளம்பர மாடல்கள் வருவதைப் பார்த்தாலே மூச்சு முட்டுகிறது. என்ன தான் தங்கம் விலை விஷம் போல் ஏறினாலும் நகைக்கடைகளில் கூட்டமும் குறைவதில்லை, பெண்களின் நகை மோகமும் விடுவதில்லை.

சரி விடுங்கள், விசேஷங்களுக்கு, சுபகாரியங்களின் போது பெண்கள் நன்றாக உடுத்தி நகைகள் அணிவது ஓ.கே. வீட்டில் இருக்கும் போது கூட கழுத்தில் கையில், காலில் என்று நகைகள் ஸ்டாண்டாக எப்படி இருப்பது?

எப்படித்தான் நமது பெண்கள் எப்போதும் வளையல் அணிந்த கையோடு இருக்கிறார்கள்? அதுவும் அத்தோடு சமையல் செய்வது மிகவும் சிரமம். தங்கமோ வேறு உலோகமோ என்றால் கையில் சூடு படும். ப்ளாஸ்டிக் கண்ணாடி வகையறா வென்றால் ஆபத்துக்கள் சொல்லவே வேண்டாம்! இந்த லட்சணத்தில், வீட்டு ஆண்பிள்ளைகளுக்கு உணவு பரிமாறும் போது கைகள் மொட்டையாக இருக்கக் கூடாது, ஒரு வளையாவது அணிந்திருக்க வேண்டும் என்று என் பாட்டி கூறுவார். ஹீம்!

என்னால் வளையல் போட்டுக்கொண்டு எந்த காலத்திலும் எந்த வேலையுமே செய்ய முடிந்ததில்லை. பள்ளி செல்லும் காலத்தில் வளை அணிந்த கரத்தை மேஜை மீது வைத்து எழுதும் போது அழுத்தி வலிக்கும். நல்லவேளை நான் ஐந்தாவது படிக்கும் போது எங்கள் பள்ளியில் எல்லா வகையான நகைகளுக்கும் தடை போடப்பட்டது. நிம்மதி!

கல்லூரியிலும் அதே கதை. வேலைக்குச் செல்லும் போதும் வளை அணிந்த கையால் கீ போர்டில் டைப் செய்வது கூட எனக்குக் கஷ்டம். ஆனால் புறப்படும் முன் அம்மாவின் நச்சரிப்பு தாங்காமல் சில சமயம் அணிந்ததுண்டு. அணிந்து சென்றபின் கீ போர்டின் மீது கழற்றி வைத்து விட்டு வேலை பார்ப்பதற்கு ஏன் அணிய வேண்டும் என்று அதையும் விட்டு விட்டேன்!

என் திருமணம் வரையில் தங்க நகைகள் என்று பார்த்தால் ஒரு மெல்லிய சங்கிலியும் ஒரிரு வளையல்களும் தான் என்னிடம் இருந்தன. என் அப்பா நகைகள் வாங்கிச் சேர்த்து வைப்பதை அறவே வெறுத்தார். அவருக்கு Hats off!
திருமணத்தின் போது சமூகத்தோடு ஒத்துப் போவதற்காக நகைகள் வாங்க வேண்டி இருந்தன. அவற்றை ஒரு சேமிப்பாக மட்டுமே கருதுகிறோம்!

திருமணத்துக்குப் பின் நான் சந்தித்த மிகப் பெரும் சோதனை இது தான். தாலி என்ற பெயரில் கனமான சங்கிலி ஒன்றைக் கழுத்தில் மாட்டி விட்டனர். தாலி என்ற அந்தச் சிறு பதக்கமோ கூர்மையாக ஏதோ ஆயுதம் வடிவில் செய்யப்பட்டிருந்தது. இது ஏதடா வம்பு! இதை என்னால் சில மணி நேரங்கள் கூடக் கழுத்தில் போட்டிருக்க முடியாதே, எப்படி இதைக் காலம் பூராச் சுமக்கிறார்கள் என்று மலைத்தேன். என் மாமியாரும் நாத்தனாரும் அதே போன்ற தாலி தான் அணிந்திருந்தனர். என் அம்மா கல்யாணத்தன்று போடப்பட்ட தாலிச் சங்கிலியை இன்று வரை எக்காரணம் கொண்டும் கழற்றியதில்லை, என்பதெல்லாம் தெரிந்திருந்தாலும் அப்போது புதிதாக நினைவு வந்து தலை சுற்றியது.

எனக்கு மே மாதம் கல்யாணம். திருமணம் முடிந்து வீட்டுக்கு மதியம் வந்த போதே மாலையோடு சேர்ந்து தாலியும் கழுத்தில் கசகசக்க ஆரம்பித்தது. மற்ற நகைகளை எல்லாம் ஒரு வித வன்மத்தோடு கழற்றி எறிந்தேன். இதைக் கழற்றி வைக்கவும் கைகள் துறுதுறுத்த போதிலும் தயங்கினேன். செண்டிமெண்ட் எதுவும் எனக்கும் இல்லை. அதை அணிவித்தவருக்கும் இல்லை. மற்றவர்களுக்கு அநியாயத்துக்கு இருக்கிறதே. அவர்கள் மனதை வந்த அன்றே புண்படுத்துவானேன் என்று தான்.

அடுத்து வந்த நாட்களில் வெயில் கொளுத்தி எடுத்தது. நான் பொதுவாக வீட்டில் வளையல் கொலுசு கூட அணிவதில்லை. கழுத்தில் மெல்லிய சங்கிலி மட்டுமே. அதற்கு மேல் என்னால் சுமக்க முடியாது. தனிக்குடித்தனம் வந்தவுடன் முதல் வேலையாகத் தாலியைக் கழற்றி ஒரு பெட்டியில் பத்திரப்படுத்தினேன். மாமியார் வீட்டிலிருந்து யாராவது வரும் போது அணிவது; மற்றபடி அதற்கு விடை கொடுப்பது என்று சில காலம் இருந்தேன்.

ஒரு முறை வீட்டில் ஏதோ விசேஷம் என்று உறவினர் எல்லாரும் கூடியிருந்த சமயம். நான் வேலையோடு வேலையாக எங்கோ கழற்றி வைத்திருந்த தாலியை என் ஐந்து வயது அக்கா மகன் கழுத்தில் மாட்டிக் கொண்டு கூடத்தில் போய் நின்று விட்டான்! எல்லோரும் சிரித்து அடங்கியபின், என் மாமியார் சொன்னார், “இந்தாம்மா, நீ போட்டுக்காட்டியும் பரவாயில்ல, யார் கண்ணிலும் படாமல் பத்திரமாக வாவது வைத்துக் கொள் என்று!” அப்பாடா, அவருக்கும் ஒரு Hats off!

அதே போல் கொலுசு. என்ன விதமான கொலுசாக இருந்தாலும் ஈரம் இருக்கும் போது அரிக்கத் தொடங்கிவிடும். நாற்காலியில் கூடச் சம்மணம் போட்டு உட்கார்வது என் வழக்கம். அப்போது மற்ற காலின் மீது பட்டு உறுத்தும். அதனால் கொலுசுக்கும் குட்பை!

அடுத்து மெட்டி! ஐயோ... பெண்கள் நிம்மதியாகத் தூங்கக் கூடாது என்பதற்காகவே கண்டுபிடிக்கப்பட்டதோ இந்த நகையும் அலங்காரங்களும்! ஒரு முறை தூங்கும் போது போர்வையில் சிக்கிக் கொண்டு விரல் பிசகப் பார்த்தது எனக்கு. இன்னும் சில சங்கடங்களால் ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் அதற்கும் விடை கொடுத்தாகி விட்டது.


ஒரேயடியாக நகைகளை வெறுக்கிறேன் என்று சொல்ல முடியாது. அழகுபடுத்திக் கொள்ள எந்தப் பெண்ணுக்குத்தான் ஆசை இருக்காது. (இல்லாத ஒரு சில அபூர்வப் பெண்களுக்கு என் சிரந்தாழ்ந்த வணக்கங்கள்!) வெளியில் செல்லும் போது, அழகாக உடுத்திக் கொள்ளும் போது அதற்கேற்ற நகைகள் (தங்கம் தான் என்றில்லை) அணிந்தால் பார்க்க நன்றாகத் தான் இருக்கும். அதுவும் எளிமையாக யார் கண்ணையும் உறுத்தாமல் இருந்தால் நம் மீது மதிப்பு கூடத் தான் செய்யும்!

அதை விட்டு விட்டு குடும்ப கௌரவத்துக்காக, வீண் பெருமைக்காக என்று எந்நேரமும் சில பவுன்களைக் கழுத்திலும் கையிலும் சுமக்க வேண்டும் என்று என்ன இருக்கிறது? சொந்த ஆசையினாலோ நிர்பந்தத்தினாலோ சில பெண்கள் இப்படித் திரிவது உண்மை.

ஆனால் ஒரு குன்றுமணி நகை கூடக் கனவாக ஏங்கும் பெண்களும் நம் மத்தியில் இருக்கிறார்கள் என்பதும் நாம் வாங்கித் தேவையில்லாமல் பூட்டி வைக்கும் ஒவ்வொரு நகைக்கும் தங்கம் விலை ஒவ்வொரு படியாக ஏறும் என்பதும் நினைவில் கொண்டால் கொஞ்சம் இந்த மோகம் மட்டுப்படும் என்பது என் கருத்து!