நேஹா நேரம்!

ஒரு நாள் வீட்டுக்கு வந்தவுடன் "அம்மா.. மணீ ஊந்துத்தான்... ஊந்துத்தான்..."

"எங்க‌ம்மா?"
"ஜூலா..ஜூலா...டொம் ஊந்த‌த்தான்." உதட்டைப் பிதுக்கிச் சோகமாகச் சொன்னாள்.

மறுநாள் விசாரித்ததில் உண்மையில் மணி ஊஞ்சலிலிருந்து விழுந்து தலையில் அடியும் பட்டிருக்கிறது.

அறையிலிருந்த‌ ஃபான் ரிப்பேருக்காக க‌ழ‌ற்ற‌ப்ப‌ட்டிருந்த‌து.
"அம்மா!
ஃபான் பிஞ்சிட்டா! கானும்!"

"நேஹா! சிம்ப‌ன்ஸி வ‌ந்தா என்ன‌டா‌ சொல்லுவே?"

"ஏய், பாப்பா உன்னை அடி...கொன்னு!"

வீட்டுக்கு வ‌ந்த‌தும் அவ‌ளை ம‌டியில் தூக்கி வைத்துக் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தேன்.

"அம்மா போ! த‌ண்ணி ஊத்திக் குளிச்சி...டெச்சு மாத்தி..."


"படிச்சி" யுடன் இப்போது "எழுதி...எழுதி" யும் ஆர‌ம்பித்திருக்கிறாள். க்ர‌யான்ஸைக் கொண்டு வீடு பூராக் கிறுக்கியாகிற‌து.

'என்ன‌ எழுதி இருக்கே' என்று கேட்டால் தெரிந்த‌ எல்லாவ‌ற்றையும் வரிசையாகச் சொல்கிறாள்.

ஃபோன் ரிப்பேர் ஆகிவிட்டதென யாரிடமோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். அருகில் இருந்த இவள்,
"அம்மா த‌ண்ணீ கொட்டீட்டா.. !"
வாரன்டி சர்வீஸ் செய்யப் போகும் போது இவளை அழைத்துச் செல்லக் கூடாது!