நூற்பின்னல்

அவன் அழகான பட்டுக்கைக்குட்டை ஒன்று வாங்கி வந்தான்.
வெறுமையாக் இருந்த அதில் பூப்பின்னல் போட்டால் அழகாய் இருக்குமே என்று அவள் எம்ப்ராய்டரி போட ஆரம்பித்தாள்.

வண்ண வண்ண நூல் கோர்த்து, அழகழகான கோட்டோவியம் வரைந்து, அதன் மேல் பொறுமையாக ஊசியைச் செலுத்தி- ஒவ்வொரு விதமாக ஊசி துளைத்து வெளிவரும் போதும் ஒவ்வொரு விதமான வந்தது - மிக லாகவமாகப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள் பூத்தையல். அழகான வடிவம் ஒன்று முற்றுப் பெறும் நேரம் நூல் தீர்ந்து போனது. பொறுமையுடன் கத்தரித்து, முடிச்சிட்டு, மீண்டும் நூல் கோர்த்து..அப்பப்பா...ஒரு வழியாக முடித்து நிமிர்ந்த போது மூன்று மணி நேரமாகி இருந்தது. மிருதுவாக இருக்க வேண்டுமென்று ஸாடின் தையலாகவே போட்டிருந்த பூவிதழ்களைத் தடவிப் பார்த்தாள்; பெருமையும் பூரிப்புமாக இருந்தது.

அவன் பார்வை படும் இடத்தில் மடித்து வைத்தாள். பார்த்தவுடன் பூரிப்பான் என்று.

அவன் வந்தான். கைக்குட்டையை எடுத்துப் பார்த்து, என்ன இது ஒரே சிக்கலும் முடிச்சுமா? கையை வெச்சுக்கிட்டுச் சும்மா இருக்க மாட்டியா? இதை எப்படி உபயோகிக்கறது; உறுத்தாதா? அழகான கைக்குட்டை பாழாப்போச்சே”
கோபமும் ஏமாற்றமுமாய் வந்தது அவளுக்கு. ’சே, அவசரப்பட்டுட்டோமோ! பார்த்துப் பார்த்து செஞ்சோமே...’
பதட்டத்துடன் அருகே போனவளுக்குத் துணுக்கென்றது.
அவன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது எம்ப்ராய்டரியின் பின்பக்கத்தை!

அவள் ஒன்றும் பேசாமல் திரும்பிச் சென்று விழுந்து விழுந்து சிரித்தது ஏனென்று அவனுக்குப் புரியவே இல்லை.