ஒரு க‌தை

ஒரு ஊரில் ஒரு புலிக்குட்டி இருந்தது. அது சுதந்திரமாக காட்டு மேட்டில் விளையாடித் திரிந்த போது ஒரு அழகான கன்றுக்குட்டியைப் பார்த்தது. இரண்டும் நட்பாகிக் காதலாகித் திருமணம் செய்து கொள்ள முடிவு செய்தன.

அப்போது க‌ன்றுக்குட்டி சொன்ன‌து. "நான் என் ம‌ந்தையை விட்டுப் பிரிந்து வ‌ந்தால் என் ம‌ந்தை மாடுக‌ள் துய‌ர‌ம் தாங்காம‌ல் நோய்வாய்ப்பட்டு விடும். என்ன‌ செய்வது"

இர‌ண்டும் வேத‌னையுட‌ன் சிந்த‌னையில் ஆழ்ந்த‌ன‌.

அப்போது க‌ன்றுக்குட்டி மிக‌வும் த‌ய‌ங்கிய‌வாறே, "ஒரு வ‌ழி இருக்கு.. சொல்ல‌ட்டுமா?" என்றது.

"என்ன‌?"

"நான் ஒரு அழ்கான‌ ப‌சுத்தோல் கொண்டு வ‌ந்து தரேன். அதைப் போர்த்திக்கிட்டு நீயும் என் ம‌ந்தையோட‌ சேர்ந்துடு. நீ புலிக் குட்டி தானு தெரிஞ்சாலும் அதைப்பெருசா க‌ண்டுக்க‌ மாட்டாங்க. திருமணத்துக்குப் பின் நீ தோலைக் கழட்டிடலாம். "

புலிக்குட்டிக்குப் பெற்றோரும் உற்றாரும் இருந்தாலும் அவை ம‌ந்தைக‌ளாக‌ இருக்க‌வில்லை. க‌ன்றுக்கு இருந்த‌ க‌ட்டுப்பாடுக‌ள் எதுவும் த‌ன‌க்கு இருப்ப‌தாகப் புலிக்குட்டி எண்ண‌வில்லை.
நீண்ட‌ யோச‌னைக்குப் பின் புலிக்குட்டி ச‌ம்ம‌தித்து. எந்த‌க் கார‌ண‌ம் கொண்டும் க‌ன்றுக்குட்டியை இழ‌க்க‌ அது விரும்ப‌வில்லை.

ப‌சுத்தோல் போர்த்திய‌ புலிக்குட்டிக்கும் க‌ன்றுக்குட்டிக்கும் விம‌ரிசையாக‌த் திரும‌ண‌ம் ந‌ட‌ந்த‌து. புலிக்கூட்டமும் மாட்டு ம‌ந்தையும் ஒன்றாக ஆரவாரத்துடன் க‌ல‌ந்து கொண்ட‌ன‌.

புலிக்குட்டியும் க‌ன்றுக்குட்டியும் ம‌கிழ்ச்சியுட‌ன் குடித்த‌ன‌ம் ந்ட‌த்த‌த் தொட‌ங்கின‌. புலிக்குட்டி ச‌ந்தோஷ‌மாக‌த் தான் இருந்த‌து. மந்தை‌யோடு சேர்ந்து புல் வேறு தின்ன‌ப் ப‌ழ‌கி இருந்த‌து. தோல் கொஞ்சம் க‌ன‌த்த‌து. ஆனால் க‌ன்றுக்குட்டியின் அன்புக்கு முன் எதுவும் பெரிதாக‌த் தெரிய‌வில்லை. அது த‌ன‌து அன்பின் சின்ன‌ம் என்று சுக‌மாக‌ அந்த‌ச் சுமையைச் சும‌ந்து திரிந்த‌து.

சிறிது காலத்துக்குப் பிறகு, மாட்டுத் தோல் ரொம்ப‌ க‌ன‌க்க‌ ஆர‌ம்பித்த‌து. மழையில் நனைந்தும் புழுதியில் அழுக்காகியும் அந்தத் தோல் அழுக ஆரம்பித்தது. அத‌னால் முன் போல‌ச் சுத‌ந்திர‌மாக‌ ஓடியாட‌ முடிய‌வில்லை. மாடுகள் முகம் சுளிக்கத் தொடங்கின. புலிகளோ "நீயாச்சு உன் மாட்டுத் தோலாச்சு, இனி நீ மாடாவே இருந்துடு" என்று சொல்லிவிட்டன. கன்றுக்குட்டி தோலைக் க‌ழ‌ற்றி எறிய‌ச் சொல்லுமா என்று உள்ளுக்குள் ஏங்கியது, புலிக்குட்டி. ஆனால் மாட்டு ம‌ந்தைக்குள் எப்போது சேர்ந்த‌தோ அப்போதே அத்ற்குப் புரிந்து விட்ட‌து இனி தோலைக் க‌ழ‌ற்றி எறிவ‌து வாழ்நாளுக்கும் சாத்திய‌மில்லை என்று.

க‌ன‌த்த‌ தோலை இழுத்துக் கொண்டு திரிந்த‌து. க‌ன்றுக்குட்டி எதையும் க‌ண்டு கொள்ள‌வில்லை. அது புலிக்குட்டியிட‌ம் மிகுந்த‌ அன்பாக‌வே இருந்த‌து. ஆனால் தோலைப் ப‌ற்றி ம‌ட்டும் பேச்சே இல்லை.

அந்த செத்த மாட்டுத் தோலில் தானா த‌ங்க‌ள் காத‌ல் ஊச‌லாடுகிற‌து என்று ம‌ன‌ம் வெம்பிய‌து புலிக்குட்டி. உட‌லும் ம‌ன்மும் சோர்ந்து வாயில் புல்லோடு ப‌ரிதாப‌மாக‌ ஊளையிட்ட‌து. தூர‌த்தில் ஓநாய்க‌ள் சிரித்துக் கொண்ட‌ன‌.

பி.கு. இந்த‌க் க‌தைக்கும் விடுத‌லைப் புலிக‌ளுக்கும் யாதொரு தொட‌ர்பும் இல்லை.